Las Vegas

Afgelopen weekeinde waren we in Las Vegas en om maar meteen met het slechte nieuws te beginnen: ik heb geen cent gewonnen. Gelukkig ook weinig verloren. De calvinist in mij heeft grote moeite met gokken, wat overigens niet wil zeggen dat er nog evenveel dollars in mijn portemonnee zitten. Las Vegas is niet bepaald goedkoop en ik heb het geld met graagte aan andere zaken uitgegeven. Onder andere aan een spectaculair ritje in de achtbaan van hotel New York New York en aan een werkelijk geweldige show: Le Reve.

De meeste tijd in Las Vegas heb ik echter besteed aan het bekijken van mensen. Er was zoveel te zien dat ik verschillende keren gestruikeld ben. Je hebt ze echt in alle soorten en maten (letterlijk en figuurlijk): verkleed op straat als Disneyfiguren en sexy types, achter de gokmachines en dronken zwalkend over de strip. Gezien de leeftijd van de meeste van hen (niet bepaald jong) best wel sneu. Maar dat is waarschijnlijk dezelfde calvinist.

Ons hotel Excalibur (kitscher dan kitsch) lag vlakbij Mandalay Bay, het hotel van waaruit de schietpartij heeft plaatsgevonden. We kunnen het ons verbeeld hebben, maar bovenin zagen we een paar ramen van een afwijkende kleur. Op de straat was een grote memorial met bloemen en kaarsen. We konden merken dat het nog leeft, maar het (on)gewone leven gaat evengoed door.

Ons kleine reisgezelschap is inmiddels uitgebreid met Lisa Donohoe, Juliets Amerikaanse gastmoeder. Het is fijn om een local in de buurt te hebben. En nog leuker vind ik het om haar als gastblogger te kunnen introduceren. De volgende blog is van haar. Ik mag de titel al vast verklappen: Wonder and awe. En hoe toepasselijk die is!