Yosemite & Death Valley

In de afgelopen dagen hebben we de eerste nationale parken van onze reis bekeken: Yosemite & Death Valley. Tijdens het rijden al probeerde ik te bedenken hoe ik deze ervaring met anderen zou kunnen delen. Makkelijk vind ik dat niet. Al eerder merkte ik tijdens een wandelreis in Marokko, welk effect groot natuurschoon op me heeft. Nu voelde ik het weer: ik word er vooral stil van. En rustig.

Nou is stil worden niet zo handig als je een blog bijhoudt. Dus daarom toch wat woorden.

Yosemite was anders dan ik me had voorgesteld. Het komt waarschijnlijk omdat ik bij park een sterke associatie met bomen heb. En die waren er wel, maar veel minder dan ik had verwacht. In Yosemite is vooral heel veel graniet. Waaronder de top El Capitan, waarvan enkele weken geleden een flink stuk afbrak. Dat houdt de klimmers niet tegen, getuige het flinke aantal dat al weer aan de wand hing. Waarschijnlijk zijn er grotere risico's dan vallende stenen.

De reis naar Death Valley voerde ons over de prachtige Tiogra Pas Yosemite uit, naar een groot en dor gebied tussen 2 bergketens. En toen moest Death Valley nog komen. Hoe kan ik dat gebied omschrijven? Leeg, droog, eindeloos. Mordor.

En toch... voelden wij ons welkom. Een coyote stond ons al op te wachten langs de kant van de weg. En de man achter de balie van het hotel heette gewoon Jan Vanderley, uit Friese ouders geboren.

Morgen naar Las Vegas, met geheel andere prikkels.