Indianen

Het is niet mogelijk om naar Amerika te gaan en niet stil te staan bij de indianen en hun lot. Het is overdreven om te zeggen dat het mij altijd al bezig hield, maar enige fascinatie was er wel. Als kind sprak een indiaan mij in ieder geval meer aan dan een cowboy. Al komt dat - bedenk ik nu - misschien ook omdat er wel squaws en geen cowgirls waren.

Mijn kennis van wat er werkelijk plaatsvond groeide maar langzaam. Ik herinner me "Lederstrumpf" dat in mijn jeugd ieder jaar met kerst op de Duitse tv werd uitgezonden. Sommige scenes staan me nog helder voor de geest: indianen waren dapper, maar wel "de boef". 

Veel later las ik de prachtige roman "De overgave" van Arthur Japin, over de geschiedenis van Quanah Parker, die als zoon van een blanke moeder en laatste chief van de Comanches eind 19e eeuw de overgave met de blanken tekende.

Maar het meest indrukwekkend tot nu toe vind ik het boek dat een collega mij onlangs leende: "Bury my heart at Wounded Knee" (Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier) van Dee Brown. Of het nu over de Navaho's gaat, over de Sioux of de Comanches; ieder verhaal opnieuw blijkt de kansloze situatie van de indianen. Vechten of vluchten: niets kon hen beschermen tegen de overmacht en het geweld van het bleekgezicht.

Ondanks alles zijn ze er nog steeds. Ik kijk naar hen uit.